KARDEŞİMİN MUTLU GÜNÜ

Dünyaya geldiğin ilk gün, ablamdan ve kuzenlerimden önce hastaneye ulaşıp seni görmek için üstün bir çaba göstermedim. Çünkü yaramazlıklarım nedeniyle hastaneler alıştığım mekanlardı. Yine bir yaramazlık eseri kaşıma atılan dikişler için hastaneye geldim. Açıkçası dört yaşında, haylazlıkta sınır tanımadığım dönemlerde dikişler pek de umrumda değildi. Asıl amacım bir an önce seni ve annemi görmekti. Bir de ne göreyim...
Annemin koluna birşeyler bağlanmış, yatıyor. Sen de karşısındaki yatakta küçücük birşeysin. O an aklımdan geçen şey " Bu da nerden çıktı? Annemi ne hale getirmiş! Buna hakkı yok".
Hiç unutmuyorum o günü. Bir kıskançlık, bir kabullenmezlik, bir yandan da "Bebeği ilk gören benim" galibiyeti... Hele de babanemin adının verileceğini öğrendiğimdeki hırsım...

Zeynep...

Yaşamımın en anlamlı iki insanın adı; babanemin ve canım kardeşimin...

O minik bebek, ablasının hem derdi, hem dert ortağı, hem sevinci, hem can kardeşi oldu.
Minik Zeynep büyüdü ve bugün nişanlandı, " Buna inanabiliyor musun???" (Onun tabiriyle!!!) Bir olan kardeş sayısı ikiye çıktı. Ogün adında bir erkek kardeşim var artık. Zeynep Hanım ise (Babannem) cennetteki ebedi istirahatinden bugüne tanık oluyor... Biliyor, hissediyor ve bizimle yaşıyor...

KARDEŞLERİM SİZ HEP GÜLÜN, MUTLU OLUN!!!